Deze dagen genieten we van nog wat werk in de tuin. Het weer maakt dat alles de grond uit schiet.
Onze meegebrachte stekjes uit India lijken het te doen. Het is alleen nog zoooooo klein. Dat ik moet Anya maar vragen om er op te passen. Anders wordt het niets.
Het hele jaar is er niet veel gekomen van het onderhouden van het olifantengras. Onze tuin heeft niet gewoon gras maar een heel dik vlechtwerk van verend gras. Heel gek gevoel als je er op gaat staan. Alsof je op een heel dik tapijt staat.
De vlechten willen wel eens teveel op het gras liggen waardoor het de rest verstikt. Die vlechten kun je, als je goed kijkt, zien liggen. Net kleine riviertjes. En ze moeten dan eruit getrokken worden. Klote klusje wat ik met mn zere handen niet meer lang kan volhouden. Sijbe vindt er ook niets aan. En hij ziet ze niet zegt hij. Maarja het moet! Want het gras is echt mooi in de tuin. Maar je moet er wel wat aan doen. Er begonnen al flinke droge plekken te ontstaan.
Ik kwam telkens niet verder dan het vierkante stukje aan het begin van de tuin. Dat ligt er dan ook het mooiste bij. De rest van de tuin is er bij gebleven. Met duidelijke gele droge plekken tot gevolg.
Dus nu samen aan de slag. Ik wijs ze aan. Of liever gezegd ik trek een beginnetje. En Sijbe kruipt er achteraan en trekt het er helemaal uit. Best zwaar werk.
Vandaag tot halverwege gekomen. Morgen de andere helft. Dan kan het de hele zomer mooi herstellen.
 |
| Ze hangen er al mooi bij |
Onze bananen hangen ook alweer groen te wezen. Eind dit jaar zijn ze hopelijk eindelijk gelig. Deze keer heb ik daar de zwarte " kontjes" afgehaald. Waarschijnlijk een overblijfsel van het vruchtbeginsel. Men zegt dat dat er af moet. En dat geloof ik ook wel want anders blijven die verdroogde blaadjes te nat en rot de banaan weg, nog voor hij geel is. Ik heb nu 2 dikke trossen. Ik moet er niet aan denken dat we een hele plantage zou hebben.
