CHACHA

Natuurlijk kwam ook Chacha naar Goa. 

Een lunch met chacha. Hij wilde ons beslist trakteren. 

Hij is niet meer de vrolijke man die we kenden. De dood van zijn zoon heeft enorm aangepakt. Waarschijnlijk is dat ook de reden waarom onze financiële hulp, in zijn geval, niet heeft geleid tot een zelfstandige betere toekomst voor hem. Ik had zo graag gehad dat hij niet meer op het strand hoefde te zwoegen. Maar helaas heeft de aanschaf van de riksja hier niet toe geleid.

De riksja verkopen wil hij echter ook niet. Dus nu loopt hij de komende twee maanden weer op het strand heen en weer. Natuurlijk hebben we hem nog wat toegestopt. Maar het houdt hiermee dan op. 

Zon triest manneke. 😔

Raj hebben we helaas niet kunnen zien. Wel gesproken. Hij heeft gezondheids problemen. En heeft, na een heftige corona, prikkelbare darm syndroom overgehouden. Hij werkt in Hyderabad in een hotel. Met vreselijke werktijden en een flink aantal trappen die hij honderden keren op moet per dag. Hij kon een baan krijgen als loodgieter. Maar dan moest hij zich melden stipt 1 uur op 28 januari. Dus ook de bruiloft van Sibyl kon hij niet bijwonen. Wat hem zeer speet. Maar deze baan geeft hem meer rust. En dat heeft hij nu nodig. Sunset, waar hij zowat zijn hele leven heeft gewerkt, is niet meer. Dus daar kan hij niet meer werken. Gelukkig is zijn huis zover klaar dat zijn gezin een plek heeft om te wonen. 

Dus op naar die baan! Het is niet anders. We zien hem een volgende keer wel eens terug. Want ook zijn leven is veranderd door onze hulp. En daar zijn ze dagelijks dankbaar voor. 

 

BIJ JIOTY

En ook bij Jioty werden we uitgenodigd om te komen eten. Helaas moesten we verstek laten gaan vanwege de darmproblemen. Al hebben we alleen het werkelijke eten afgezegd. We zijn wel langsgegaan voor een kopje thee. 

We hadden tijdens corona een aantal mensen financieel gesteund. Ook Jioty had een moeilijke tijd gehad. Haar man was kantje boord aan de beademing gekomen in het ziekenhuis. Natuurlijk waren er geen toeristenmarkten in die jaren, waar zij hun geld verdienen met de verkoop van kruiden en specerijen. Ze zaten aan de grond en waren uit huis gegooid vanwege huurachterstand. Ze hebben 4 kinderen waarvan de jongste een jaar of 5 is. 

De hulp was heeeeeeel erg nodig geweest! En had hun uit de diepte getrokken. Met die paar honderd euro kon moeder op de mapusa markt een plekje veroveren en met kleine 10 rupee zakjes kruiden toch nog iets verdienen. We hebben zelf toen geen enkel idee gehad hoe ontzettend belangrijk die gift bleek te zijn. Dat hoorden we nu pas. De dankbaarheid kwam uit hun tenen.

Ook pinky en David hun trouwdag, die altijd gevierd wordt, durfden we het niet aan. Wel een kopje thee of koffie maar geen eten. 

Daar lijkt het leven een draai ten goede te krijgen. David is eindelijk al een dik jaar aan de slag als kok in Mumbai. En lijkt eindelijk zijn draai wat te vinden. Hun investering in een flat is ook eindelijk eens wat in beweging. Na 10 jaar gedoe met de aannemer, die zijn werk niet afmaakte. De flat is eindelijk opgeleverd. Ze zijn er nu zo zat van, dat ze hem gelijk willen verkopen. Ondanks dat ik het voor elkaar gekregen heb dat de eigenaren van ons gehuurde, vergelijkbare,  appartement met hun wilde praten om te kijken of de verhuur niet iets voor hun is. Inmiddels is deze vakantie Davids oude vader cq dronkenlap en lastpost ook overleden. Misschien komt daar nog iets goeds uit voort. 

Ik geloof echter niet dat ze het gaan doen. De verhuur via bv booking.com.  Eigenlijk zo zonde, want het zou denk ik best werken op hun locatie. Ze wonen er zowat naast, dus zouden ook zelf de schoonmaak etc op zich kunnen nemen. Maar Ja meer dan uitleg geven wat zou kunnen werken, kun je niet doen. Het echtpaar van ons appartement gaat hun nu helpen een koper te vinden. 

 

EN NOG EEN BRUIDSFEESTAVOND

 Een avond bruidsfeest was niet genoeg. Dus de avond erna werd het nog eens dunnetjes overgedaan. Een andere locatie werd afgehuurd. Mooi versierd. En het bruidspaar in een nieuwe outfit. Rode sari deze keer. 

Met zo'n honderd mensen denk ik. Een dj, en opnieuw taart. En weer allemaal meeeten. Van opnieuw een joekel van een buffet waar ruim keuze was aan hapjes en toetjes. 

MEER FOTOS

 

Wij met Jean Philippe. Sinds 1995 zien we elkaar regelmatig in Goa 

Savonds groot feest met wel 800 gasten.
En allemaal meeeten 

FOTOS

 

Catherine 

De bruidsmeisjes

De taart 

Catherine en Sarah en een familielid Filou 

De kerk

Beeldschoon bruidje

Sarah met links Pepped( kennis) en rechts haar moeder

BRUILOFT

Sybil en Elton zijn getrouwd. Ook daar waren we bij. Wat een leuk stel. En voor de Sunsetjes eindelijk weer eens iets leuks te beleven.

Het is een liefdeshuwelijk en niet gearrangeerd. Ik denk dat het leuk gaat worden tussen hen. En wat een bruiloft. Mijn hemel. Feest na feest. Want 1 dag is niet genoeg. 

Eerst kregen we de " bangle ceremony" 

Voor de kant van de bruid werd er een avond geregeld, waarbij alle dames een set armbanden werd aangemeten. Bij de oma van de bruid thuis kwam de armbandenverkoper. Hij heeft glazen en metalen armbanden Hindu stijl. Het is sowieso een eclectische mix van stijlen en gebruiken. De helft katholiek en een heel groot deel ook Hindu traditie. 

Ik ook armbanden natuurlijk 😀

Daarna was er een avond, de " roce ceremony" waarbij de bruid, tezamen met haar bruidsmeisjes ( en gom bij zijn eigen familie en feest) begoten wordt met kokosmelk met rozenblaadjes, en daarna met meel en eieren bedekt. 

Pa en ma mogen eerst

                                                                                   

En natuurlijk eerst bidden 

De hele familie mag om de beurt de meiden overgieten. Ze waren druipend nat en vies. Alles ten behoeve van de vruchtbaarheid vermoed ik.

Daarna kwam de echte bruiloft. Kerk gebeuren, mooie auto en westerse witte jurk. En de gom kwam aan met zijn bruidsjonkers op motoren. 

De eerste blik op de bruid

Een mooi setje

VRIENDEN

De vrienden maken onze vakantie weer tot een belevenis. Een doop, een communie, een bruiloft. Verjaardagen en andere feestjes hebben onze agenda goed gevuld. En overal meeeten. 

Doopfeest 

Ergens hebben we een bacterie of iets dergelijks opgelopen. Ik was het eerste aan de beurt. Sochtends viel het me al op dat ik niet zoveel zin in ontbijt had. Maar ach, ik gaf het niet veel aandacht want ik voelde me prima. We gingen schelpen zoeken bij Morjim. Na een uur in de volle hitte van de middag. Rond 12 a 1 uur begon ik me niet zo happy te voelen. Ik dacht dat het van de zon kwam. We zouden nog door naar Ashwem om wat Franse kennissen te zien. Maar eenmaal op de scooter dacht ik..... Beter niet doen. Want ik zie mezelf nu niet vrolijk de middag doorbrengen. Nog een stukje verder op de scooter en ik werd me toch een partij misselijk!!! Nog 10 minuten en we zouden thuis zijn. Dus toch maar opschieten en doorrijden. 

Eerste communie feest

Ja kotsen dus. Vanaf de rijdende scooter. 🥴 Frisse morgen! Maar het luchtte wel op. Eenmaal thuis mooi rustig aan gedaan en wat in bed blijven liggen. Daarna begon de onderkant te protesteren. 

Om 8 uur savonds zei Sijbe. ; Ben ook niet zo lekker... Maar helaas voor hem kwam het er sochtends om 8 uur pas uit. Ook kotsen en diarree. Hatsikidee. Beiden de hele dag af en aan wat omgehangen en naar de wc gerend. Sijbe kon zijn ei eerst niet kwijt. Dus hij aan de lax en ik aan de remmers. 

Gelukkig konden we het meeste van de bruiloft en bijbehorende feesten goed doorkomen. Sijbe moest er een feestje van missen. Maar de rest kon op het nippertje gered worden. 

We waren trouwens niet de enigen zo bleek later. Her en der kwamen berichten van dezelfde klachten. Ook de Franssen hadden problemen. Die hadden er zelfs koorts bij. Dan hadden wij nog niet te klagen. 

ONS HONDENBEEST

We hadden ons zo verheugd om Diefje te zien. Maar eenmaal bij buuf was hij in geen velden of wegen te bekennen. Pas om 2 uur liet hij zich eindelijk zien. Celine is zijn grote grote liefde. Die oogjes van hem als hij haar ziet en ze wat tegen hem zegt. Och die schat. Hij moest van ons niet veel hebben. 

Hihi het was niet de begroeting die we dachten te krijgen. Hij bleef enorm op zijn hoede. Kwispelde wel maar wilde niet geaaid. Ik denk dat in zijn kleine hondenbrein de narigheid van zijn laatste weken met ons nog is blijven hangen. En alle goede jaren waren iets naar de achtergrond. 

Een vriendin van Celine was te logeren 

De tweede keer dat we bij Celine waren ging het al beter, en wilde hij wel een voorzichtig aaitje. En de derde keer, dat we in deze weken 

langskwamen, piepte hij van blijdschap.

Hij had een nare plek op zijn zij. Wat hem kriebelde. Hij wilde krabben maar aan die kant mist hij nou net zijn poot. Hij liet me er in iedergeval wat crème op smeren tegen de jeuk. Dus we zijn weer vriendjes.

Beestje is niet meer de held van de meute. Dat is duidelijk te zien. Zijn vacht was rommelig en vies. Godzijdank krijgt hij elke dag eten en hoeft hij daar niet om te zoeken. 

Bobo heeft zijn plaats ingenomen. En is de aanvoerder op de buurt. Natuurlijk kwam hij ook gelijk aanlopen. Wilde ook best alle truukjes van toen in een keer achterelkaar doen, voor een handje gedroogd rundvlees. Zit, poot, rondje draaien, lig en op je rug doodspelen. Binnen twee seconden alles uitgevoerd. De groep van 5 honden van het schoolplein kwam ook direct enthousiast aanlopen. De aanvoerder kende ons nog en liet zich direct aaien. 

Cally, de eigenaar van ons huisje, woonde nu tijdelijk in Ernest zijn huis. We hadden eindelijk de sleutel van de kluis mee en konden die aan hem geven. We kregen een rondleiding door ons oude verblijf. En uitleg wat hij allemaal had veranderd. 

Hij was er apetrots op. Voor ons was het allemaal gepruts van een knutselaar die ook geen idee had van afwerking. Maar goed, wij wonen er niet meer. Gelukkig hebben ze nieuwe, Indiase, huurders die het niets uitmaakt. De hele sfeer was nu anders. De kleuren ook haha. We hebben Cally maar een flinke veer in zijn achterste gestoken. Wat maakt het ons uit. 

Daarna werden we uitgenodigd om met hem te lunchen. Altijd goed. 😃😀

GOA

 Goa is er na de coronacrisis niet op vooruit gegaan. Ze lopen eigenlijk al jaren achter qua ontwikkeling. 25 jaar geleden waren ze de rest van India ver vooruit. Maar in al die jaren is er geen enkele vooruitgang geboekt. Terwijl er toch genoeg geld van toeristen binnenkwam en komt. 

Momenteel is het toerisme voornamelijk de Indiase bevolking zelf. Die zien de rommel en de slechte wegen niet. Dat is bij hun thuis niet anders. Baga en Calangute zijn volledig verindiaast. Ik was de enige in bikini op het strand. 

Maar de westerse toeristen verdwijnen zo langzaam aan. Kiezen voor Kerala waar het schoner en netter is. Of trekken nog wat noordelijker naar Ashwem en Mandrem. 

Nu we met frisse ogen de boel weer bekeken, viel het ons op hoe ongeïnteresseerd de mensen zijn, om een wat nettere omgeving te creëren. Er wordt giga veel gebouwd. Prive dan. Hotels, restaurants, verrijzen overal en ook allemaal best modern en netjes. Maar de bouwmaterialen die naderhand niet gebruikt worden, blijven liggen op een bult. Als de overheid iets aan het verbeteren is, zoals bijvoorbeeld de electrische bedrading ondergronds leggen, dan worden de wegen opengebroken en naderhand dicht gedonderd met de brokken asfalt. Even netjes opruimen of nieuw asfalt leggen is er niet bij. Electrische draden en ander afval blijft liggen waar het ligt. En de wegen worden voor de helft van de breedte onbegaanbaar. Wat weer leidt tot verkeersopstoppingen. Het lijkt erger geworden dan eerst. Overal ligt rommel langs de wegen. En in de natuur.

Afval en bouwmaterialen worden nog steeds langs de wegen gekieperd. En dan zit ik te denken aan alle microplastics, de uitstoot en vervuiling waar we ons in Nederland zo druk over maken. Waar doe je het eigenlijk voor. 

Het verkeer in mapusa, chaotisch als altijd

De mensen daar kan het blijkbaar ook niet boeien. Want de oude carnavals geraamtes van de optochten liggen ook te rotten in de bosjes langs de weg. 

TERUG VAN VAKANTIE

Daar zijn we weer. Goh wat een zalige vakantie hebben we gehad. Vet druk. Maar enorm leuk. India is toch zo'n chaos.

Het appartement ligt rechts aan de zijkant

Maar dat vinden wij geweldig. En we hebben er zo'n giga kennissen en vriendenkring. De uitnodigingen voor vanalles en nog wat vlogen ons om de oren. We hebben niet een keer zelf hoeven koken. Een enkele keer zijn we uiteten geweest, en hielden dan prompt nog wat over voor een keertje thuis eten. Twee maaltijden per dag was eigenlijk prima. Het appartement was heel fijn. Het had de broodnodige wasmachine en een keukentje. Warm water in de douche en een lekker bed. In een mooie omgeving vlak bij een goede weg waardoor we overal makkelijk en snel konden komen. 

We hebben al vrij snel onze spullen bij Catherine opgehaald. We konden lopend naar haar toe. En Jesus had de scooter voor ons opgehaald. Dus superfijn. 

De kleding was redelijk gebleven in de plastic bakken. Maar de bovenste laag was toch iets aangetast door de moesson. Afijn we hadden 16 bakken met persoonlijke spullen en alles kon toch niet mee. Na stevig schiften en alles wassen, konden we kijken wat we bergen konden in de meegebrachte lege koffers. Er bleef zelfs nog ruimte en gewicht over voor wat massalas en rommeltjes die ik nog graag zou willen meenemen.