NAAR DOKTER PAULO

Nou vrijdagavond naar Funchal naar dokter Paulo. Anya was op van de zenuwen. Ze hadden slecht geslapen en ze haalt zich, logisch, van alles in haar hoofd. We moesten nog even wachten op de dokter. Kuba pikt zonder vragen zijn moeders beurs en plundert de snoepautomaat. Wil vervolgens op haar telefoon spelletjes spelen. Ze laat het gelaten gebeuren. Terwijl hij eigenlijk maar 1 uur per weekend-dag op een beeldscherm mag spelen.

Twee weken geleden kreeg hij van Bartek, op porto Santo, pakket na pakket Pokemon kaarten, ter waarde van bijna 100 euro, als hij zou beloven de hele maand niet op de computer te gaan.... Na de EEG van vorige week, wil Kuba naar het shopping centre om Pokemon kaarten. Hij pakt een doos van 50 euro. Het is zijn moeder duidelijk veel te gek. Maar uiteindelijk krijgt hij toch zijn zin. Na een kwartier worden we bij de dokter gelaten. Ik was eigenlijk ook zeer benieuwd naar wat de man te zeggen had over het feit dat het nu veel erger geworden was. En dat het ook gebeurd tijdens zijn slaap. Kuba slaapt slecht, is vlak voor een aanval vervelend en in de contramine. Zegt dat hij zich moe voelt naderhand. Maar wel opgelucht na een aanval. Alsof hij dan meer ontspannen is. Hij krijgt zeker 6 keer per dag een aanval. En dus ook snachts een aantal keren. De dokter bleek een relatief jonge arts te zijn. En echt, zoals het hier gaat, eentje met autoriteit. Kuba zit tijdens het gesprek op zijn moeders telefoon te spelen. We wilden graag de filmpjes laten zien van Kuba. Vlak voor dat er een aanval komt en ook tijdens. Goede duidelijke opnames. Maar kuba is Oostindisch doof, als zijn moeder hem vraagt de telefoon te geven. Tot 2x toe... De dokter blaft " en NU! die telefoon aan je moeder geven. Kuba schiet van de stoel, en geeft de telefoon aan zijn moeder. ( Ik moet er stiekum wel wat om lachen. ) De man heeft overduidelijk zijn beslissing genomen en zegt, dat hij als ervaren dokter, de puzzelstukjes van kuba en zijn huidige leven bijelkaar gelegd heeft, en tot de conclusie gekomen is dat het beslist een tic is. Grenzend aan Gilles de la Tourette. Kuba heeft bovendien last van een gedragsstoornis waarbij hij de grenzen duidelijk opzoekt, van wat hij voor elkaar kan krijgen. Ik vraag hem toch nog eens voor de zekerheid of een tic dan ook in iemands slaap voor kan komen. En hoe dat dan precies zit, met een eeg, als je maar een kwartier een opname maakt, en er op dat moment, helaas, geen aanval komt. De dokter zegt dat hij inderdaad niet kan garanderen dat het geen epilepsie is. Maar dat voor hem het een uitgemaakte zaak is. De kans dat het epilepsie is is veel kleiner, dan de kans dat het kind een tic heeft. Zijn advies is, geen aandacht meer aan geven. Rust, regelmaat en laat je niet piepelen door het kind. Die maagpijn is niets anders, dan uittesten of hij van school thuis kan blijven. Pas als het nog erger wordt, kunnen we een afspraak maken met een psychiater. En we kunnen pas van Gilles de la Tourette spreken als het na een jaar nog niet over is. Nou hebben we allemaal al een en ander opgezocht, over het hebben van een tic. In de auto op de terugweg blijkt dat er in de familie, van beide kanten, nogal wat psychische problemen zijn. Een andere zoon van Anya heeft autisme. En ook Bartek heeft familie met dergelijke problemen. Een tic schijnt toch wel in erfelijke aanleg aanwezig te zijn. En juist met autisme in de familie komt zoiets sneller voor. Gilles de la Tourette had Anya nog nooit van gehoord. Anya wil er nog niet zo aan zegt ze. Kuba klaagt over maagpijn sochtends. En dat hij misselijk is. En niet naar school wil. Zou het misschien een enge bacterie zijn, die deze aanvallen veroorzaakt? Ik weet het ook niet. Ik weet wel dat het geen bacterie is. En ik moet eerlijk bekennen dat ik de theorie van de dokter wel snap. En eigenlijk die optie best aannemelijk vind. Eenmaal thuis, als kuba al naar binnen is, leg ik haar in de auto nog uit wat de dokter precies bedoelde met te zeggen dat kuba met zijn gedrag " iets te winnen " heeft. Dat ze misschien hem teveel zijn zin in alles geven, om wellicht goed te maken dat hij hier op Madeira opnieuw moet starten. En dat de ene keer pa mist, en de andere keer ma. Dat ze misschien ook daar zich beiden schuldig over voelen, en hem in zijn gedrag niet terugroepen. De tic is natuurlijk iets wat hij niet kan helpen. Maar dat daar ook een vorm van uitbuiting van de situatie voor hem inzit. Afijn ze moet het maar eens in zich om laten gaan. Het valt niet mee voor haar. Sta je er alleen voor hier. Niet makkelijk allemaal.