Aiden zit vol plannen. Dan wil hij solliciteren bij vliegtuigmaatschappijen om een crew baantje te krijgen. Dan heeft hij het weer over om toch naar Engeland te gaan of zelfs Amerika. Vervolgens komt de wens van acteur en eventueel de filmacademie weer naar boven. En dat hij naar de vaste wal wil, of Amerika.
We proberen hem duidelijk te maken dat hij dan deze weken volledig voor niets heeft gedaan. En dat hij daar opnieuw moet beginnen. Maar dan in zijn eentje. En ook nogeens niet de voordelen heeft van Portugees zijn in Portugal. Dat hij totaal onervaren is en nog niets heeft te bieden. Af en toe lijkt het door te dringen.
Ik heb me voorgenomen om er nu verder niet meer op in te gaan. Hij moet het zelf maar bekijken. Komt zichzelf vanzelf tegen als hij zich nu niet de tijd gunt om wat werkervaring en levenservaring op te doen. Er is niets wat wij kunnen doen, behalve uitleggen wat de consequenties zijn.
We hebben het in iedergeval voor elkaar dat hij nu, na drie weken, in december in twee hostels kan verblijven. Zo het nu lijkt moet hij drie keer heen en weer. Maar het is niet anders. Het wordt ook tijd dat hij wat te doen krijgt. En voor ons tijd om weer op onszelf te zijn. Het is een pop hoor. Maar een rommelkont. En die telefoon is geen moment uit zijn zichtveld.
We hebben gisteren een rondje noorden gedaan. Want ook daar wonen en werken leek hem wel mooi. Nou prima, straks maar eens op een vrije dag de bus nemen, en solliciteer maar bij hotels en restaurants. Er zijn er genoeg. Liggen alleen soms wat ver uiteen. Maarja. Dan maar zien of je een kamer in de buurt kunt krijgen. De omgeving is prachtig. Dat is helemaal waar. Het is er een stuk stiller en rustiger dan de zuidelijke kustlijn. Magnifieke natuur. Je waant je in een sprookje. Lieve dorpjes. Maar wel grotendeels in de schaduw van de bergen. Dat moet je dan wel leuk vinden.
